Wat me altijd zo ontroert op 4 mei, is de gedachte, dat, samen met mij, miljoenen mensen tegelijkertijd éven stoppen, éven hun werk, gedachten en gedoe neer leggen en éven stil staan bij ons leven in vrijheid. Als een massaal zwijgend monument voor zo ontzettend veel anderen in deze wereld, waarvoor dit niet of nooit vanzelfsprekend was, is of zal zijn. Voor al degenen die in onvrijheid leven, zijn gestorven of vermoord. Slachtoffers van oorlogen, dictatoriale regimes, maar ook van uitbuiting of mensensmokkelaars. Waar ook ter wereld.
Een paar minuten is niet genoeg. Nooit.
Maar het is mooi.
En het is sterk.
Even stil
Het is maar een moment
van honderdtwintig tellen lang
een korte schreeuw van aandacht
dood stil
een zwijgend monument
waar je ook bent
een diepe buiging
voor het leven
even
het stille wapen van verzet
als kort gebed
getrokken door de enkeling
terwijl op zee
de drenkeling
alsnog verdrinkt
in oorlog en geweld
heb ik het doorverteld
op het moment dat wij
in vrijheid zwegen
want in de klank van het verstilde
klinkt als een rauwe vloek van pijn
dat je je stem moet laten horen
als nooit te voren
om niet meer
stil te hoeven zijn
